Kwadratowa budowla kościoła Orsanmichele dominuje przy Via dei Calzaiuoli - najpopularniejszym deptaku Florencji, łączącym Piazza del Duomo z zachodnim skrajem Piazza della Signoria.
Od IX do XIII wieku wznosił się w tym miejscu kościół San Michele ad hortum - stąd Orsanmichele. Pod koniec XIII wieku miał tu swe pomieszczenia targ zbożowy. Po pożarze w 1304 roku zastąpiono je olbrzymią loggią, która służyła jako oratorium i hala targowa dla arti maggiori, wielkich cechów rządzących wówczas miastem. W 1380 roku loggię obudowano ścianami i przeznaczono wyłącznie do celów religijnych, przy czym dobudowano dwie kondygnacje na zapasy zboża. Wkrótce potem cech obarczono zadaniem ozdobienia jednego z zewnętrznych tabernakulów budynku, co zbiegło się z początkiem epoki renesansu.
Wiele eksponatów z kościoła przeniesiono do Muzeum Bargello. Warto jednak obejrzeć rzeźby na zewnątrz. Wybijają się przede wszystkim: od strony wschodniej (Via dei Calzaiuoli) Jan Chrzciciel Ghibertiego, pierwsza naturalnej wielkości rzeźba w renesansie, i Niewierny Tomasz Verrocchia; od strony północnej - Czterej koronowani święci Nanniego di Banco (byli to czterej chrześcijańscy rzeźbiarze zamordowani przez Dioklecjana za odmowę wykonania pogańskiego wizerunku) i kopia Św. Jerzego Donatella; od strony zachodniej - Św. Mateusz i Św. Stefan Ghibertiego oraz Św. Eligiusz Nanniego di Banco; od strony południowej - Madonna z Dzieciątkiem, prawdopodobnie dłuta Giovanniego Tedesca.
Wchodząc głównym wejściem od strony Via dei Calzaiuoli, mija się główny element wnętrza, bogato zdobione tebernakulum - dzieło Orcagni. Otacza ono Madonnę namalowaną w 1347 roku przez Bernarda Daddiego, umieszczoną w miejscu zniszczonego w pożarze w 1304 roku cudownego wizerunku Maryi Panny, którego moc nowy obraz ponoć odziedziczył.
Sklepione hale spichrza na górze uważane są za najbardziej imponujące średniowieczne wnętrza w mieście. Można tam przeważnie dojść tylko podczas wystaw, przez mostek z Palazzo dell'Arte della Lana (cech wełniany).