Lukka należy do najprzyjemniejszych miast włoskich - nie tylko ze względu na wspaniałe pałace i kościoły, harmonijną i przyjazną ludziom zabudowę centrum, ale przede wszystkim z racji ślicznych okolic. Tutejsze wzgórza, pokryte winnicami i zagajnikami drzew oliwnych, pośród których stoją luksusowe wille, stanowią kontrast dla stolicy regionu - rozległe, otwarte przestrzenie prowincji i zamknięta w murach fortecznych Lukka. Miasto ma niemal całkowicie średniowieczny, bardzo regularnym rozkładem ulic. Zabudowa składa się z pałaców i kilku wież, a ulica czasem otwiera się na jakiś plac, niezmiernie ograniczony pięknie zdobionymi romańskimi fasadami.
Lukka leży w sercu jednego z najbogatszych rejonów rolniczych Włoch, słynącego głównie z jakości swej oliwy z oliwek i od czasów rzymskich cieszącego się dostatkiem. Szczyt świetności przypadł jednak na okres od XI do XIV stulecia, kiedy handel jedwabiem przyniósł miastu bogactwo i przejściową potęgę polityczną. Po krótkiej, lecz intensywnej kampanii militarnej w 1314 roku, Lukka po raz pierwszy utraciła niepodległość na rzecz Pizy, a następnie, pod wodzą wybitnego awanturnika Castruccia Castracaniego, sama stworzyła imperium w zachodniej Toskanii. Padła przed nią Piza i Pistoia, a gdyby nie przedwczesna śmierć Castracaniego, Lukka zdobyłaby prawdopodobnie także Florencję. W kolejnych stuleciach miasto było w zasadzie niepodległe, dopóki nie dostało się w ręce Napoleona, Burbonów oraz, tuż przed zjednoczeniem Włoch, Wielkiego Księstwa Toskanii. Dziś Lukka należy do najbogatszych miast Toskanii. Ogromne zyski przynosi jej produkcja oliwy z oliwek i bielizny damskiej.
Handel i przemysł nie odebrały jednak Lukce uroku. Powiadają, że cała uroda tego miasta została zaklęta w pięknym ciele Ilarii del Carretto, żony Paola Guinigiego, która spoczywa w katedrze San Martino, i którą sportretował Jacopo della Quercia. Ilaria i miłość są przewodnim motywem każdej wizyty w Lukce.